Przeżywany obecnie rok duszpasterski dedykowany św. Stanisławowi Kostce z okazji jubileuszu 450-lecia narodzin dla Nieba, tego patrona Polski, a w sposób szczególny dzieci, młodzieży, ministrantów, jest dla międzyzdrojskiej wspólnoty parafialnej wyjątkowy.

Ministranci i ich rodziny podczas czerwcowej pielgrzymki do Wiecznego Miasta śladami św. Stanisława otrzymali jego relikwie (I stopnia - ex ossibus) dla parafii pw. św. Piotra Apostoła, gdzie znajduje się unikatowy relikwiarz Świętych, bliskich naszej polskiej, pomorskiej duchowości.

Są one przypomnieniem jego szczególnej obecności wśród nas i wezwaniem: „Do większych rzeczy zostałem stworzony” i zawołania inauguracyjnego roku: „Kostka znaczy więcej”.

Nasza archidiecezja w tym roku podjęła szczególne wezwanie nocnej modlitwy adoracyjnej, przed Najświętszym Sakramentem w intencji powołań kapłańskich i zakonnych dla ziemi zachodniopomorskiej. 

W Międzyzdrojach taka modlitewna noc przypadła z 11 na 12 lipca, gdzie przy udziale międzyzdrojan i ich Gości trwaliśmy na modlitwie nocnej przy wystawionym Najświętszym Sakramencie i przy relikwiach świętego patrona młodych powołań. Zostały one też wtedy uroczyście wprowadzone do naszej świątyni przez ministrantów. Mamy nadzieję, że nasza modlitwa przez jego wstawiennictwo wyda w przyszłości owoce w postaci licznych i świętych powołań kapłańskich.

Podczas naszego pobytu w Rzymie, na Kwirynale, gdzie w kościele św. Andrzeja, w dawnym nowicjacie rzymskim, jego pokój został zamieniony na kaplicę. W tymże pokoju Piotr Le Gros Młodszy wykonał przepiękną rzeźbę św. Stanisława w białym marmurze polichromowanym. Święty leży na łożu śmierci jakby spał. Nad nim jest obraz Matki Bożej, która spuszcza na "śpiącego" kleryka z nieba róże. Pod obrazem jest przepiękny wiersz w języku polskim, napisany przez Cypriana Kamila Norwida, któremu myśli podsunął właśnie ten wspaniały pomnik, niech będzie dla nas zachętą do świętości i modlitwy:

W komnacie, gdzie Stanisław święty zasnął w Bogu,
na miejscu łoża jego stoi grób z marmuru
taki, że widz, niechcący wstrzymuje się u progu,
myśląc, że święty we śnie zwrócił twarz od muru
i rannych dzwonów echa w powietrzu dochodzi.

Nad łożem tym i grobem świeci wizerunek
Królowej nieba, która z świętych chórem schodzi
i tron opuszcza, nędzy spiesząc na ratunek.
Palm, kwiatów wiele aniołowie niosą,
skrzydłami z ram lub nogą występują bosą.

Gdzie zaś od dołu obraz kończy się ku stronie,
w którą Stanisław Kostka blade zwracał skronie
jeszcze na ram złoceniu róża jedna świeci:
niby, że po obrazu stoczywszy się płótnie,
upaść ma jak ostatni dźwięk, gdy składasz lutnię.
I nie zleciała dotąd na ziemię - i leci.

x.TT